مقدمه: عفونت محل جراحی از علل مهم ناتوانی و مرگ پس از عمل جراحی است و استفاده از آنتی بیوتیک پروفیلاکسی از روش های موثر پیشگیری از آن است. هدف از این مطالعه وضعیت تجویز پیشگیرانه آنتی بیوتیک ها در اعمال جراحی بخش جراحی عمومی بیمارستان شهید صدوقی یزد در سال 1396 بود. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی مقطعی 600 بیمار که در سال 1396 در بخش جراحی عمومی بیمارستان شهید صدوقی یزد تحت عمل جراحی قرار گرفتند، بررسی شدند. اطلاعات مورد نیاز با استفاده از پرسش نامه از پرونده بیماران استخراج گردید. تجویز آنتی بیوتیک، نوع آن، راه تجویز و زمان شروع دارو با دستورالعمل کشوری و ASHP (American Society Of Health System Pharmacistis) مطابقت داده شد تا همخوانی با دستورالعمل ها مشخص گردد. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS version 16 انجام شد. نتایج: میانگین سن بیماران 19/24±, 35/02 به دست آمد. در مورد استفاده یا عدم استفاده از آنتی بیوتیک 85/2%، راه تجویز 85/2%، دوز دارو 64/7% همخوانی با دستورالعمل ها وجود داشت. زمان تجویز دارو در 72/3% موارد با دستورالعمل کشوری و در 72/8% موارد با ASHP همخوان بود. بیشترین عدم همخوانی در مورد نوع آنتی بیوتیک مصرفی بود که در 48/8% با دستورالعمل کشوری و در 50/7% موارد با ASHP همخوان بود. همخوانی کلی با ASHP ودستورالعمل کشوری به ترتیب در در 50/7% و 48/8 %موارد وجود داشت. نتیجه گیری: در مطالعه اخیر بیشترین ناهمخوانی در مصرف آنتی بیوتیک پروفیلاکسی در اعمال جراحی در مورد نوع آنتی بیوتیک تجویزی بود.

زمینه و نوع مطالعه: مطالعه مروری اصول استفاده از آنتی بیوتیک ها در جراحیهدف: بیان نحوه کاربرد اصولی آنتی بیوتیک ها در جراحیروش کار: مطالعه مروری با استفاده از منابع مختلف منتشرشده در ارتباط با کاربرد و نحوه استفاده از آنتی بیوتیک ها در جراحینتایج: آنتی بیوتیک ها داروهایی هستند که جهت درمان عفونت های باکتریایی به کار می روند. این داروها بر اساس منها، طیف اثر، کاربرد بالینی و مکانیسم اثر به گروه های مختلف تقسیم بندی می شوند. آنتی بیوتیک ها در جراحی باهدف پیشگیری از وقوع عفونت های موضع عمل و یا درمان عفونت های ایجادشده به کار می روند. تقسیم بندی جراحی به انواع تمیز، تمیزآلوده، آلوده و کثیف مهم ترین عامل در انتخاب نوع کاربرد آنتی بیوتیک در جراحی محسوب می شود. در جراحی های تمیز نیازی به استفاده از این داروها مگر در شرایط خاص وجود ندارد. آنتی بیوتیک پیشگیرانه در جراحی های تمیزآلوده و آلوده به کار می رود تا از ایجاد عفونت بعد از عمل پیشگیری شود. در جراحی های کثیف که موضع عمل دچار عفونت قبلی است این داروها به شکل درمانی به کار می روند. تجویز پیشگیرانه آنتی بیوتیک به شکل تزریق داخل وریدی و قبل از آغاز جراحی انجام می شود تا غلظت درمانی آن در بافت های هدف ایجادشده و از عفونت آن ها پیشگیری کند؛ بنابراین داروهایی که قابلیت تزریق داخل وریدی را داشته باشند در شیوه پیشگیرانه مورداستفاده قرار می گیرند. همچنین انتخاب نوع دارو بر اساس فلور طبیعی موجود در بافت های هدف یا موضع عمل انجام می شود. تجویز داروی پیشگیرانه در انتهای عمل متوقف شده و یا حداکثر تا 24 ساعت بعد از عمل ادامه پیدا می کند. در شکل درمانی، درمان با آنتی بیوتیک قبل از آغاز جراحی آغازشده و در حین عمل و بعدازآن نیز ادامه پیدا می کند تا عفونت به طور کامل درمان شود. انتخاب نوع آنتی بیوتیک در این شیوه بر اساس کشت میکروبی و تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی انجام می شود. امروزه با به کارگیری شیوه های نوین، امکان استفاده موضعی از آنتی بیوتیک ها نیز در جراحی فراهم شده است. در این مقاله ویژگی های کلی آنتی بیوتیک ها توضیح داده شده و سپس اصول استفاده پیشگیرانه و درمانی آنتی بیوتیک ها موردبررسی قرار می گیرد.نتیجه گیری نهایی: به کارگیری آنتی بیوتیک ها باید به شکلی معقول و اصولی انجام شود تا ضمن افزایش کار آیی آن ها در پیشگیری و درمان عفونت، از شکل گیری مقاومت آنتی بیوتیکی جلوگیری شود.

اهداف: تجویز نامناسب آنتی بیوتیک علاوه بر افزایش هزینه و واکنش های دارویی، موجب گسترش عفونت های مقاوم باکتریایی می گردد. برخی مطالعات، تجویز آنتی بیوتیک قبل از عمل را در کاهش عفونت عمل جراحی موثر دانسته اند. بررسی های دیگر نشان داده اند که تجویز یک دوز و سه دوز آنتی بیوتیک بعد از عمل تفاوتی با هم ندارد. با توجه به نبود توافق مشترک در مصرف یا عدم مصرف آنتی بیوتیک بعد از عمل، مطالعه حاضر با هدف تعیین کارایی تجویز آنتی بیوتیک بعد از عمل جراحی سزارین انتخابی، در کاهش میزان عفونت انجام گردید. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی، 63 بیمار کاندید عمل سزارین انتخابی، یک دوز آنتی بیوتیک (سفازولین، 2 گرم، تزریقی وریدی) یک ساعت قبل از جراحی دریافت کردند. سپس به صورت تصادفی به دوگروه تقسیم شدند. گروه تداخل (37 نفر)، سه دوز آنتی بیوتیک (سفازولین، 2 گرم هر 6 ساعت، تزریقی وریدی) دریافت کردند، درحالیکه گروه شاهد (26 نفر) هیچگونه آنتی بیوتیکی بعد از عمل دریافت نکردند. بیماران تا 40 روز پس از جراحی پیگیری شدند و تاثیر این دو روش در پیشگیری از عفونت بررسی گردید. یافته ها: گروه تداخل با گروه شاهد در هیچکدام از پارامترهای سن، وزن، قد و شاخص توده بدنی، تفاوت آماری معنی داری نداشتند. همچنین تفاوت معنی داری بین میزان عفونت بعد از سزارین بین گروه دریافت کننده آنتی بوتیک با گروه شاهد دیده نشد (P>0. 05). بحث و نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد که دریافت آنتی بیوتیک پس از جراحی سزارین تاثیری در پیشگیری از عفونت جراحی ندارد.

سابقه و هدف: استفاده غیراصولی از آنتی بیوتیک در اعمال جراحی موجب عواقب خطرناکی مانند مقاوم شدن میکروارگانیسم ها به آنتی بیوتیک های موجود و افزایش غیرضروری هزینه ها برای بیمار و بیمارستان می شود. با توجه به این مساله به منظور تعیین سطح هم خوانی تجویز پیشگیرانه آنتی بیوتیک ها با دستورالعمل کشوری ایران در اعمال جراحی بیمارستان های آموزشی دانشگاهی شیراز در سال 1383 پژوهش حاضر انجام گردید. مواد و روش ها: یک نمونه تصادفی شامل 760 بیمار از بخش های مختلف جراحی (گوارش و عمومی، ارولوژی، ارتوپدی، گوش و حلق و بینی، جراحی اعصاب، جراحی قلب و جراحی زنان و زایمان) از شش بیمارستان تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شیراز انتخاب شدند. در مورد شاخصه هایی مانند تجویز آنتی بیوتیک یا عدم آن، انتخاب نوع آنتی بیوتیک، زمان شروع، طول مدت ادامه تجویز و راه تجویز اگر دقیقا مانند دستورالعمل رفتار شده بود، همخوان در نظر گرفته شدند. در پایان هم خوانی کلی با تعریف وجود هم خوانی در تمام موارد پیش گفت محاسبه گردید و نتایج با استفاده از آمار توصیفی و شاخص های مرکزی و پراکندگی ارایه شد. نتایج: میانگین سن بیماران 37.9 سال (انحراف معیار 21.5) و 55% آنها مرد بودند. طبق دستورالعمل کشوری 623 نفر از بیماران (82%) بر اساس نوع عمل جراحی انجام شده برایشان، باید آنتی بیوتیک پیشگیرانه دریافت می کردند و در مورد بقیه نیازی به این کار نبود. اقدام به تجویز آنتی بیوتیک پیشگیرانه یا عدم آن در %82.1 موارد با دستورالعمل هم خوانی داشت. %2.9 هم خوانی در انتخاب نوع آنتی بیوتیک، 55% در مورد زمان شروع تجویز و %30.7 در مورد راه تجویز آنتی بیوتیک هم خوانی مشاهده شد. اما هم خوانی در طول مدت ادامه آنتی بیوتیک و نیز هم خوانی کلی در هیچ کدام از بیماران وجود نداشت.نتیجه گیری: آنتی بیوتیک ها در اعمال جراحی در بیمارستان های آموزشی شیراز به صورت بیش از حد و غیر ضروری مورد استفاده قرار می گیرند و اقدامات مداخله ای به منظور بهبود وضعیت تجویز آنها ضروری می باشد تا هم به شکل موثرتری از عفونت محل جراحی و عواقب آن جلوگیری شود و هم از عوارض خطرناک تر ناشی از مصرف نادرست آنتی بیوتیک ها کاسته شود.

زمینه و هدف: ایجاد مقاومت در میکروارگانیسم ها نسبت به آنتی بیوتیک ها،یکی از مشکلات جدی در زمینه طب عفونی است که عمده ترین علت آن تجویز نامناسب آنتی بیوتیک ها است و این امر باعث افزایش هزینه ها، واکنش های دارویی و گسترش عفونت های مقاوم باکتریایی می گردد. لذا پژوهش حاضردر جهت بررسی تجویز آنتی بیوتیک قبل از عمل جراحی با دستورالعمل کشوری در بیمارستان امیرالمومنین گراش در سال 1393 صورت گرفته است.مواد و روش ها: یک نمونه تصادفی شامل 2282 بیمار از بخش های مختلف جراحی (عمومی و گوارش، اورولوژی، اورتوپدی، گوش و حلق و بینی، جراحی اعصاب، چشم، زنان و زایمان) از بیمارستان گراش وارد مطالعه شدند و با استفاده از اطلاعات مندرج در پرونده بیماران و کاردکس داروها و پرسش از متخصصین هر سرویس جراحی اطلاعات وارد شدند.یافته ها: در این مطالعه 2177 نفر آنتی بیوتیک دریافت کرده بودند که انتخاب نوع آنتی بیوتیک در (88.69 درصد) صحیح بود. در زمان شروع فواصل تجویز، راه و دوز مصرفی دارو همخوانی کلی صد در صد بود. شایع ترین آنتی بیوتیک های مورد استفاده در بیماران سفازولین بود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که همخوانی تجویز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی با دستورالعمل کشوری در این مرکز در سطح بالایی قرار دارد اما دستورالعمل برای اکثر اعمال جراحی تنها یک نوع آنتی بیوتیک توصیه میکند در حالیکه در این مرکز تجویز چندین دارو، به تعداد بیش از حد دستورالعمل بود. این امر خود باعث افزایش تداخلات دارویی، کاهش کارایی در درازمدت به دلیل ایجاد مقاومت و افزایش هزینه می شود.

زمینه و هدف: یکی از عوامل موثر در کاهش بروز زخم جراحی، استفاده از آنتی بیوتیک پروفیلاکسی قبل از اعمال جراحی می باشد ولی استفاده غیر صحیح از آنتی بیوتیک ها به عنوان پروفیلاکسی قبل از عمل به صورت یک مشکل عمده در آمده است که باعث ایجاد واکنش های دارویی، گسترش عفونت های مقاوم باکتریایی و تحمیل هزینه های غیر ضروری بر بیمارستان می شود. هدف از این مطالعه، بررسی نحوه تجویز پروفیلاکسی در بخش های مختلف جراحی یک بیمارستان دانشگاهی و مقایسه آن با دستورالعمل های بین المللی و استاندارد بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی آینده نگر و توصیفی، 172 بیمار بستری در 6 بخش جراحی یک بیمارستان دانشگاهی در یک دوره زمانی 2 ساله به صورت ناپیوسته مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک و نحوه تجویز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی شامل لزوم تجویز آنتی بیوتیک، نوع، دوز و فواصل مصرف، راه مصرف، زمان شروع و طول مدت مصرف آنتی بیوتیک بر اساس پرونده بیمار، کاردکس دارویی، پرسش از پزشک یا پرستار در پرسشنامه مربوطه کدگذاری و ثبت گردید و نحوه تجویز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی قبل از اعمال جراحی با دستورالعمل های موجود در دنیا مقایسه گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS 13 انجام شد. برای اهداف توصیفی از جداول و شاخص های مرکزی و پراکندگی استفاده شده و اطلاعات عددی به صورت درصد و فراوانی ارائه گردید.یافته ها: از مجموع 172 عمل انجام شده، متغیر اندیکاسیون یا لزوم تجویز یا عدم تجویز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی در 71.5% موارد مطابق با دستورالعمل های موجود بود. در بین 108 بیمار دارای اندیکاسیون که آنتی بیوتیک دریافت کردند، زمان شروع آنتی بیوتیک در 95 بیمار (88%) صحیح بود و بر اساس نوع آنتی بیوتیک پروفیلاکسی، در 44 مورد (40.7%)، نوع آنتی بیوتیک تجویز شده مناسب بود. در 34 نفر (31.5%) از بیماران، دوز و در 26 نفر (24%) از کل بیماران که پروفیلاکسی مطابق دستورالعمل دریافت کرده بودند، فواصل آنتی بیوتیک پروفیلاکسی تجویز شده صحیح بود و تنها در 5 بیمار (4.6%)، طول مدت تجویز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی مناسب بود. در رابطه با نحوه مصرف آنتی بیوتیک پروفیلاکسی به جز یک مورد، در تمام بیماران آنتی بیوتیک به صورت داخل وریدی تجویز شده بود. در مجموع از تمام بیمارانی که اندیکاسیون داشتند و آنتی بیوتیک پروفیلاکسی دریافت کردند، تنها 5 بیمار (4.6%) در تمامی موارد (اندیکاسیون یا لزوم تجویز آنتی بیوتیک، زمان شروع، نوع آنتی بیوتیک انتخابی، دوز، فواصل و طول مدت مصرف) مطابق دستورالعمل ها پروفیلاکسی دریافت کرده بودند.نتیجه گیری: با در نظر گرفتن تمام شرایط تجویز صحیح آنتی بیوتیک شامل اندیکاسیون، زمان شروع، انتخاب نوع آنتی بیوتیک، دوز، فواصل و طول مدت تجویز، نحوه تجویز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی تطابق ناچیزی با دستورالعمل ها داشته و بیشترین ناهمخوانی مربوط به طول مدت مصرف آنتی بیوتیک پروفیلاکسی بوده است، ولی چنانچه متغیر طول مدت تجویز آنتی بیوتیک در نظر گرفته نشود، در یک چهارم بیماران، نحوه تجویز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی مناسب و مطابق دستورالعمل ها بوده است. تهیه دستورالعمل، آموزش دستیاران و برقراری یک سیستم نظارت بر نحوه تجویز آنتی بیوتیک قبل از اعمال جراحی ضرورت دارد تا بر اساس آن تجویز آنتی بیوتیک پروفیلاکسی به شکل موثر صورت گیرد.

سابقه و هدف: تجویز دوره کوتاهی آنتی بیوتیک قبل از اعمال جراحی که به عنوان آنتی بیوتیک پیشگیرانه شناخته می شود، جهت کاهش احتمال ابتلا به عفونت ناحیه جراحی توصیه می گردد. به رغم وجود دستورالعمل های جهانی در زمینه تجویز آنتی بیوتیک پیشگیرانه، مطالعات مختلف حاکی از عدم پذیرش دستورالعمل ها می باشند. این مطالعه با هدف تعیین مداخله موثر جهت ارتقای پذیرش دستورالعمل استاندارد تجویز آنتی بیوتیک پیشگیرانه در اعمال جراحی قلب می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه آینده نگر به مدت 14 ماه، بر روی 335 بیمار کاندید جراحی قلب و در سال های 90-1389 انجام شد. روش انجام مطالعه، مداخله ای از نوع قبل و بعد بود. مداخلات انجام شده در این مطالعه به صورت متوالی شامل مداخله آموزشی، مداخله مدیریتی و مداخله نظارتی بودند. پارامترهای مورد بررسی نوع و طول مدت تجویز آنتی بیوتیک پیشگیرانه بودند که قبل و بعد از انجام هر مداخله بررسی می گشتند. تغییرات حاصل شده برای 5 ماه پس از مداخله پایش شد.یافته ها: پس از مداخله آموزشی، تغییر معنی داری حاصل نشد. پس از مداخله مدیریتی در اعمال جراحی عروق کرونر قلب، تغییر معنی دار در پروتکل تجویز نوعو طول مدت مصرف آنتی بیوتیک پیشگیرانه (0.03=p) برخلاف اعمال جراحی دریچه قلب (0.54=p) ایجاد گشت. پس از مداخله نظارتی در اعمال جراحی دریچه قلب نیز تفاوت معنی داری از لحاظ نوع و طول مدت تجویز (0.01=p) به دست آمد. بهبود حاصله حداقل 5 ماه پس از انجام مداخله نظارتی پایدار بود.استنتاج: استفاده توام از مداخلات مدیریتی و نظارتی متعاقب مداخله آموزشی سبب بهبود نحوه تجویز آنتی بیوتیک پیشگیرانه می گردد.

مقدمه: نقش آنتی بیوتیک پروفیلاکسی در جراحی اتیت مزمن میانی همچنان مورد تردید است و بنابراین سوء مصرف آنتی بیوتیک پروفیلاکسی بصورت گسترده دیده می شود. مطالعات قبلی نتایج متضادی در مورد تأثیر آنتی بیوتیک در این مورد ارائه داده اند. با توجه به عدم وجود مطالعه قبلی در زمینه تأثیر آنتی بیوتیک موضعی در پیشگیری از عفونت زخم بعد از جراحی اتیت مزمن میانی، مطالعه حاضر طراحی گردید. فرضیه اولیه این بود که آنتی بیوتیک موضعی با آنتی بیوتیک وریدی در پیشگیری از عفونت زخم تفاوتی ندارد. مواد و روشها: 193و بیمار که شرایط ورود به مطالعه را داشتند بصورت تصادفی در 2 گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. گروه مورد تنها آنتی بیوتیک موضعی دریافت می کردند. در حالیکه گروه شاهد در حین عمل یک دوز و بعد از عمل 3 دوز آنتی بیوتیک وریدی دریافت می کردند. بعد از آن هیچ یک از بیماران آنتی بیوتیک نمی گرفتند. بیماران تا 3 هفته از جهت شواهد عفونت زخم پیگیری شدند. در پایان 3 ماه وضعیت گرافت و وضعیت شنوائی بیماران بررسی شد. یافته ها: احتمال عفونت بعد از عمل در گروه مورد 3.1 درصد و در گروه شاهد 6.1 درصد بود که از نظر آماری معنی دار نیست. وضعیت گوش قبل از عمل تأثیر معنی داری از جهت احتمال عفونت بعد از عمل نداشت. احتمال گرفتن گرافت در گروه مورد و شاهد اختلال معنی داری نداشت. آنتی بیوتیک موضعی مورد استفاده تأثیر منفی روی وضعیت شنوائی بیماران نداشت. نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به عدم تفاوت نتایج استفاده از آنتی بیوتیک موضعی با تجویز سیستمیک آنتی بیوتیک، این روش می تواند بعنوان یک روش جایگزین در پیشگیری از عفونت زخم بعد از جراحی اتیت مزمن میانی مطرح باشد.

مقدمه: در درمان های رایج زخم های سوختگی عمیق که نیاز به دبریدمان جراحی دارند، استفاده از آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک و ادامه آن اقدامی رایج برای جلوگیری از ایجاد عفونت است. اما در مطالعات جدید کاهش و حذف آن نه تنها مضر نیست بلکه در برخی موارد نیز مفید می باشد. این مطالعه به بررسی اثر حذف این روش تجویز آنتی بیوتیک در درمان سوختگی ها پرداخت.روش ها: 214 بیمار با زخم های سوختگی عمقی که نیاز به دبریدمان داشتند و سوختگی بین 35 تا 50 درصد، برای این مطالعه انتخاب و به دو گروه شاهد (105 نفر) و مورد (109 نفر) تقسیم شدند، در گروه مورد، فقط یک دوز آنتی بیوتیک قبل از عمل تجویز شد ولی در گروه شاهد ترکیبی از دو آنتی بیوتیک برای مدت 7 روز با دوز درمانی تجویز گردید. بیماران از نظر ایجاد عفونت بعد از عمل توسط کشت زخم، علایم بالینی و علایم آزمایشگاهی بررسی شدند.یافته ها: فراوانی بروز عفونت در گروه مورد 28 درصد و در گروه شاهد 26.5 درصد بود که تفاوت آن ها معنی داری نبود. در گروه مورد، هزینه پرداخت شده و مقدار وقت پرسنل پرستاری برای تجویز آنتی بیوتیک کاهش معنی داری با گروه شاهد داشت.نتیجه گیری: در سوختگی های عمیق درجه دو و سه، که سطحی کمتر از 50 درصد دارند، اگر قبل از عفونی شدن زخم و در زمان مناسب دبریدمان جراحی انجام شود، استفاده از دوز منفرد آنتی بیوتیک قبل از عمل نه تنها منجر به افزایش عوارض و مرگ و میر نمی شود بلکه باعث کاهش هزینه ها و کاهش تولید باکتری های مقاوم خواهد شد.

زمینه و هدف: عفونت محل عمل در کنار سپسیس، عوارض قلبی – عروقی، ریوی و عوارض ترومبوآمبولیک به عنوان شایع ترین عوارض پس از عمل محسوب می شوند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر استفاده از سفازولین به صورت آنتی بیوتیک موضعی بر فراوانی عفونت محل عمل جراحی کوله سیستکتومی غیر لاپاروسکوپیک می باشد.روش بررسی: 102 بیمار از مراجعین درمانگاه و بخش های جراحی بیمارستان امام خمینی که کاندید عمل کوله سیستکتومی غیر لاپاروسکوپیک از پاییز 84 الی پاییز 85 بودند به یک کارآزمایی بالینی وارد شدند. همه بیماران به روش مشابه تحت بیهوشی و جراحی قرار گرفتند و تصادفی در دو گروه مورد، شستشوی محل عمل قبل از بستن زخم و اتمام جراحی با سفازولین (1gr) موضعی پروفیلاکتیک (n=51) و گروه شاهد، بدون شستشوی محل عمل با آنتی بیوتیک موضعی (n=51) تقسیم شدند. بیماران به مدت شش هفته از نظر وجود علایم عفونت و وجود ترشح چرکی از محل زخم، وجود درد در محل زخم، وجود گرمی در محل، وجود تورم یا اریتم در محل تحت پی گیری قرار می گرفتند.یافته ها: بین میانگین سن و طول مدت عمل و فراوانی دو جنس در بیماران دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بین فراوانی بروز عفونت محل زخم نیز در بین دو گروه اختلاف معنی داری وجود نداشت. %11.8) در هر دو گروه، (p=0.99.نتیجه گیری: استفاده از سفازولین به صورت آنتی بیوتیک موضعی پروفیلاکتیک در عمل جراحی کوله سیستکتومی غیر لاپاروسکوپیک تاثیری در کاهش میزان عفونت پس از عمل ندارد.